Pierwsza grupa informacji dotyczy przenikania promieniowania dziennego przez zewnętrzną obudowę. Jest ona zdefiniowana jako współczynnik przenikania światła będący wielkością bezwymiarową i określającą jaki procent promieniowania świetlnego padającego na elementy obudowy zewnętrznej danego pomieszczenia dociera do jego wnętrza. Matematycznie może on zostać zapisany jako iloczyn współczynnika przepuszczania światła g (w literaturze polskiej określany często symbolem τ oraz stosunku powierzchni przeszklonej do pełnej.
Dla pojedynczego pomieszczenia obudowanego przez powierzchnie zawierające n elementów transparentnych o odpowiednich współczynnikach przepuszczania gi całkowity współczynnik przenikania światła T określony jest jako:
gdzie:
gi – współczynnik przepuszczania światła powierzchni i,
Ati - powierzchnia transparentna i,
A – całkowita powierzchnia zewnętrzna (pełna i przezroczysta) ograniczająca dane pomieszczenie.
Teoretycznie, w dwóch skrajnych przypadkach współczynnik T może przyjmować wartości 0, gdy w danej fasadzie brak otworów lub ich przepuszczalność dla światła jest równa 0 oraz 1, gdy przepuszczalności powierzchni przegrody zewnętrznej wynosi 100% – co odpowiada w praktyce przypadkowi otworu okiennego bez przeszklenia.
Rysunek 1. Profil natężenia oświetlenia dla idealnych, teoretycznych współczynników przenikania światła T i stałej wartości współczynnika przenoszenia światła D wynoszącej 100%.
Wykresy opracowano na podstawie wyników uzyskanych z symulacji, które zostały przeprowadzone dla prostopadłościennego pomieszczenia o wymiarach 3m x 3m x 9m oraz nieboskłonu całkowicie zachmurzonego o wartości natężenia oświetlenia na płaszczyznę poziomą wynoszącym 10 klx.